Het is net lente en mooi weer voor een boswandeling.
Nog geen 50 meter gelopen en mijn oog valt op een bultje, een steen, gedeeltelijk bedekt met mos. De vorm, het roept meteen een beeld bij me op. Nu al een inspirerende wandeling.
Het beeld laat me niet los en ontwikkelt zich tot een schilderij in mijn hoofd. Daar is het al af.
Inspirerend en productief; heerlijk.
Ik zie een ree rennen, heb de zon in m'n gezicht en een gevoel van geluk en vrijheid bekruipt me.
Ik kijk naar boven en zie een tweedeling: donkere lucht aan de ene kant terwijl de andere kant er stralend spaans uitziet.
Geen idee waar ik precies ben. Ik ben zomaar wat gaan lopen. Maar ik geniet.
Vogels kwetteren er op los: “Daar gaat weer zo'n malloot. Dadelijk regen, eens kijken of ze op tijd terug is.” Weddenschappen worden afgesloten.
En ik, ik loop vrolijk door, sla nog een keer een andere pad in waarvan ik geen idee heb waar die uitkomt, loop over een verzameling wortels. Dat klinkt ontzettend hol en ik vraag me af wat voor wereld daar onder schuil gaat.
Wandelen is goed om je hoofd leeg te maken. Nou bij mij vult het zich alleen maar meer. Maar dan wel met lekker onbenullige en niet te vergeten, inspirerende zaken die ik nooit gehad zou hebben wanneer ik deze stap niet had gezet.
Reactie schrijven